Wielka Brytania wychodzi z Unii Europejskiej, a z Wielkiej Brytanii wychodzi kolejny dobry album w klimatach Stoner/Doom. Przypadek? Może i tak – nie zmienia to faktu, że warto się zapoznać z twórczością PHLEFONYAAR, bo choć tą nazwę ciężko wymówić, tak ich muzykę słucha się bardzo łatwo i przyjemnie.
Ciekawostka: próbowałem odkryć wymowę PHLEFONYAAR, więc skorzystałem z google translate z nadzieją że narzędzie syntezy mowy coś pomoże. Nie pomogło. Ale Google zaproponował zmianę języka na Hindi – i co się okazuje? W języku Hindi PHLEFONYAAR znaczy „Pierwszy telefon”.
Przede wszystkim – brzmienie instrumentów, choć może być zaskoczeniem, jest bardzo relaksacyjne. Nie dlatego że PHLEFONYAAR gra lekko – wręcz przeciwnie, ich muzyka nadawała by się jako soundtrack w piekle. Głównie dlatego, że całość jest bardzo gładko zmiksowana. Gitary świetnie siedzą w dolnym i środkowym paśmie, a perkusja nie przebija zbytnio. Nie więc tutaj nic, co by mogło kłuć w uszy.
Dzięki temu zostało dużo wolnej przestrzeni na wokal – a ten na swój sposób jest dosyć oryginalny. Na swój sposób, to znaczy – możliwe że już parę razy ten typ wokalu słyszeliście, jednak dalej nie jest to ten popularny sposób ekspresji wokalnej. Dosyć niski krzyk, mocno zachrypnięty, głęboki ale czytelny. Niestety trochę też monotonny na dłuższą metę, na szczęście album We Rest When The Crows Feast trwa tylko pół godziny, więc nie zdąży się znudzić przy pierwszym przesłuchaniu.
WERDYKT
